در کتابی در بارۀ سرخ‌پوستان خواندم که:

آنها معتقدند روح نمی‌تواند به سرعت هواپيما پرواز کند. در نتيجه، آدم در سفر با هواپيما روحش را گم می‌کند و خودش بدون روح به مقصد می‌رسد. حتی قطار سراسری سيبری هم می‌تواند سريع‌تر از روح حرکت کند.

در اوين سفرم به اروپا با قطار سراسری سيبری، روحم را گم کردم. وقتی داشتم با قطار برمی‌گشتم، روحم هنوز در مسيرِ رفت بود. نتوانستم بگيرمش. وقتی دوباره به اروپا رفتم، او داشت به سمت ژاپن حرکت می‌کرد. بعد ، آن‌قدر با هواپيما رفتم و برگشتم که اصلاً ديگر خبر ندارم الآن روحم کجاست.

در هر حال، يکی از علت‌های اين که مسافر جای خالی روحش را حس می‌کند، همين است. به همين دليل است که سفرهای بزرگ بايد بدون حضور روح روايت شوند.